Emerald Green Arborvitae Informacje Wskazówki dotyczące uprawy Emerald Green Arborvitae

Kluczem do skutecznego wykorzystania arborvitae w krajobrazie jest wybór odpowiednich odmian. Ten artykuł dotyczy popularnej odmiany arborvitae powszechnie znanej jako „Emerald Green” lub „Smaragd” (Thuja occidentalis „Smaragd”). Kontynuuj czytanie dla informacji o arborvitae Emerald Green.

O odmianach Emerald Green Arborvitae

Szmaragdowa, znana również jako Smaragd arborvitae lub Emerald arborvitae, Emerald Green arborvitae jest jedną z najpopularniejszych odmian arborvitae w krajobrazie. Często jest wybierany ze względu na wąski, piramidalny kształt i głęboki zielony kolor.

Gdy płaskie, przypominające łuski spraye liści dojrzewają na tej altanie, zmieniają głębszy odcień zieleni. Szmaragdowa zieleń ostatecznie osiąga 3,15-4,5 m. 12-15 stóp wysokości i 0,9-1,2 m szerokości, osiągając dojrzałą wysokość po 10-15 latach.

Jako różnorodność Thuja occidentalis, Szmaragdowe arborvitae są członkami wschodniej rodziny cedrów białych. Pochodzą z Ameryki Północnej i naturalnie rozciągają się od Kanady po Appalachy. Kiedy francuscy osadnicy przybyli do Ameryki Północnej, nadali im nazwę Arborvitae, co oznacza „Drzewo życia”.

Chociaż w różnych regionach Emerald Green arborvitae można nazwać Smaragd lub Emerald arborvitae, trzy nazwy odnoszą się do tej samej odmiany.

Jak uprawiać Emerald Green Arborvitae

Kiedy rosną szmaragdowe arborvitae, najlepiej rosną w pełnym słońcu, ale będą tolerować półcienie, a szczególnie wolą być częściowo zacienione od popołudniowego słońca w cieplejszych częściach ich strefy odporności 3-8. Szmaragdowe arborvitae są tolerancyjne dla gliniastej, kredowej lub piaszczystej gleby, ale wolą bogaty ił w neutralnym zakresie pH. Są również tolerancyjni dla zanieczyszczenia powietrza i toksyczności juglonu orzecha czarnego w glebie.

Często wykorzystywane jako żywopłoty do ochrony prywatności lub w celu zwiększenia wysokości w narożach nasadzeń fundamentowych, szmaragdowe arborvitae mogą być również przycinane w spiralne lub inne kształty topiary dla unikalnych okazów roślin. W krajobrazie mogą być podatne na zarazy, rak lub zgorzelinę. Mogą również paść ofiarą oparzeń zimowych w obszarach silnych wiatrów lub uszkodzonych przez ciężki śnieg lub lód. Niestety, jelenie uznają je również za szczególnie atrakcyjne zimą, kiedy brakuje innych zieleni.