Barwnik z roślin indygo Dowiedz się o tworzeniu barwnika indygo
Proces przekształcania zielonych liści w jasnoniebieski barwnik poprzez fermentację jest przekazywany od tysięcy lat. Większość kultur ma własne przepisy i techniki, często połączone z duchowymi obrzędami, w celu stworzenia naturalnego barwnika indygo.
Miejsce narodzin barwnika z roślin indygo to Indie, gdzie pasta barwnikowa jest suszona na ciasta w celu ułatwienia transportu i sprzedaży. Podczas rewolucji przemysłowej popyt na farbowanie indygo osiągnął swój zenit ze względu na popularność dżinsowych jeansów Levi Strauss. Ponieważ przygotowanie barwnika indygo zajmuje dużo, a mam na myśli DUŻO liści, popyt zaczął przewyższać podaż, dlatego zaczęto poszukiwać alternatywy.
W 1883 r. Adolf von Baeyer (tak, facet od aspiryny) zaczął badać budowę chemiczną indygo. W trakcie eksperymentów odkrył, że może syntetycznie odtworzyć kolor, a reszta to już historia. W 1905 roku Baeyer otrzymał Nagrodę Nobla za odkrycie, a niebieskie dżinsy zostały uratowane przed wyginięciem.
Jak zrobić barwnik z indygo?
Aby uzyskać barwnik indygo, potrzebujesz liści z różnych gatunków roślin, takich jak indygo, muchomor i wielokąt. Barwnik w liściach nie istnieje, dopóki nie zostanie zmanipulowany. Substancja chemiczna odpowiedzialna za barwnik nazywa się indykatorem. Starożytna praktyka wydobywania indykatora i przekształcania go w indygo obejmuje fermentację liści.
Po pierwsze, szereg czołgów ustawia się krokowo od najwyższej do najniższej. Najwyższy zbiornik to miejsce, w którym umieszczane są świeże liście wraz z enzymem o nazwie indimulsin, który rozkłada wskaźnik na indoksyl i glukozę. W trakcie procesu wydzielany jest dwutlenek węgla, a zawartość zbiornika zmienia kolor na brudnożółty.
Pierwsza runda fermentacji trwa około 14 godzin, po czym ciecz jest spuszczana do drugiego zbiornika, krok w dół od pierwszego. Powstałą mieszaninę miesza się za pomocą łopatek, aby wprowadzić do niej powietrze, co pozwala naparowi utlenić indoksyl do indigotyny. Gdy indygotyna osiada na dnie drugiego zbiornika, ciecz jest odprowadzana. Osadzona indigotyna jest przenoszona do jeszcze innego zbiornika, trzeciego zbiornika, i ogrzewana w celu zatrzymania procesu fermentacji. Końcowy wynik jest filtrowany w celu usunięcia wszelkich zanieczyszczeń, a następnie suszony w celu utworzenia gęstej pasty.
Jest to metoda, dzięki której naród indyjski czerpie indygo od tysięcy lat. Japończycy mają inny proces, który wydobywa indygo z rośliny wielokąta. Ekstrakcję miesza się następnie z proszkiem wapienia, popiołem ługowym, proszkiem z łuski pszenicy i sake, oczywiście, ponieważ do czego jeszcze byś go użył, ale nie do farbowania, prawda? Powstałą mieszaninę pozostawia się do fermentacji przez około tydzień, aby utworzyć pigment zwany sukumo.
