Identyfikacja grzybów miodowych - jak wyglądają grzyby miodowe

Widzisz skupisko niepozornych grzybów o wysokości najwyżej 6 cali i średnicy ¾ cala, ale to, czego nie widzisz, jest zadziwiającą historią kryjącą się za grzybami miodowymi. Grzyb miodowy jest w rzeczywistości największym żywym organizmem na świecie. To, co widzisz, to tylko bardzo niewielka część rzeczywistej wielkości grzyba. Identyfikacja grzyba miodnego jest zapewniona przez to, czego nie widać pod powierzchnią gleby i czai się w zarażonych drzewach.

Jak więc wyglądają grzyby miodowe? Grzyb miodowy staje się widoczny wiosną, kiedy grzyb „kwitnie”, wysyłając żółto-brązowe do miodowych muchomorów z unikalnym białym pierścieniem wokół łodygi. Grzyby produkują białe zarodniki i można je znaleźć w małych grupach wokół podstawy martwych lub zainfekowanych drzew lub krzewów. Te muchomory trwają tylko kilka dni.

Grzyb miodowy to popularna nazwa kilku grzybów, a dokładnie siedmiu, w obrębie rodzaju Armillaria. Grzyb miodny rozprzestrzenia się pod ziemią, infekując i zabijając korzenie roślin wieloletnich. Grzyb miodny wytwarza twarde kłącza lub grzybowe „korzenie”, które rozprzestrzeniają się w glebie w poszukiwaniu świeżych żywicieli.

Dodatkowe informacje o grzybach miodowych

Najbardziej charakterystyczną cechą grzyba miodowego jest kora zainfekowanych korzeni drzew oraz u podstawy pnia, gdzie można oglądać fanów białej grzybni. Ta grzybnia ma silny, słodki zapach i lekki połysk.

Ryzomorfy promieniują z ustalonej kolonii grzybów i rozprzestrzeniają grzyba poprzez kontakt z korzeniami drzew i krzewów lub przez kontakt z korzeniem do korzenia. Zarodniki grzybów miodowych infekują także rany i skaleczenia drzewiastych roślin, a także bylin zielnych i cebulek.

Z siedmiu gatunków Armillaria tylko dwa, A. mellea i A. ostoyae, są najbardziej agresywni. Inne infekują tylko rośliny, które są już zainfekowane, poddane stresowi lub chore.

Jak duży może być grzyb miodowy? Niedawno stwierdzono, że obszar we wschodnim Oregonie, Las Narodowy Malheur, został zainfekowany Armillaria. Naukowcy odkryli, że grzyb zajmował ponad 2200 akrów (890 hektarów) i miał co najmniej 2400 lat, być może starszy!

Leczenie grzybów miodowych

Kontrola grzybów miodowych jest trudna i bardzo pracochłonna. Ponieważ dowody na obecność muchomorów i umierających drzew nie są rozstrzygające, należy podjąć kroki w celu pozytywnej identyfikacji grzyba za pomocą technik odcisków palców genetycznych przed podjęciem jakichkolwiek działań.

Po potwierdzeniu obecności grzyba miodowego, co można zrobić, aby go kontrolować? Obecnie nie ma żywych kontroli biologicznych, chociaż naukowcy przyjrzeli się grzybom antagonistycznym w celu kontroli grzyba.

Kontrole chemiczne są naprawdę przydatne tylko w sytuacji komercyjnej, w której gleba jest sterylizowana przy użyciu zatwierdzonych produktów. Niektórzy hodowcy stosują systemowe środki grzybobójcze, ale są one drogie i pracochłonne. Wszelkie chemikalia są na ogół udaremniane przez twardą, ochronną osłonę otaczającą kłącza, co czyni je bezużytecznymi.

Jedyną pewną metodą kontroli są praktyki kulturowe. Używaj przede wszystkim gatunków odpornych. Unikaj stresowania drzew poprzez konsekwentne podlewanie. Chroń ich korzenie przed szkodnikami, chorobami i urazami mechanicznymi.

Nie przesadzaj zainfekowanego miejsca przez co najmniej 12 miesięcy, aby zagłodzić grzyba, a następnie tylko gatunki odporne na rośliny. Możesz próbować chronić ważne okazy, na które grzyb nie ma jeszcze wpływu, zakopując wytrzymałe folie z tworzywa sztucznego wokół systemu korzeniowego na głębokość 18-24 cali.

Zainfekowane drzewa mogą próbować zostać uratowane przez przycięcie zainfekowanych korzeni, jeśli infekcja nie jest zbyt dotkliwa. Niestety przycinanie zainfekowanych pniaków i korzeni często stymuluje wzrost kłącza.

W przeciwnym razie zainfekowane drzewa należy usunąć, aby zapobiec zarażeniu. Kikuty można zabić, aby zatrzymać infekcję, stosując niektóre nieselektywne produkty herbicydowe. Jeśli zdecydujesz się na kompostowanie zainfekowanego materiału drzewnego, upewnij się, że stos kompostu osiąga wystarczająco wysokie temperatury, aby zabić chorobę - w przeciwnym razie najlepiej tego nie robić.